EK 2025 voor vrouwen. "Uniek", fan van waarschijnlijkheden, slapeloos... Lucy Bronze draagt het Engelse team

"Lucy Bronze is gewoonweg uniek. Ik heb nog nooit zoiets in mijn leven gezien", aldus coach Sarina Wiegman, die niet van pracht en praal houdt of publiekelijk lof zingt. Het moet gezegd worden dat Lucy Bronze een belangrijke rol speelde in het helpen van Engeland om de halve finale van het EK tegen Italië te bereiken op dinsdag (21.00 uur).

In de meest waanzinnige wedstrijd van het toernooi, afgelopen donderdag in Zürich , had de 33-jarige rechtsback net de opstand van de Europees kampioen tegen Zweden ingeluid, dat met nog elf minuten te gaan nog steeds met 2-0 in de verdediging stond. Goed bediend door Chloe Kelly, verkleinde Bronze de score met een kopbal (2-1, 79e), twee minuten voordat Michelle Agyemang gelijk maakte (81e), en sloot vervolgens af met een razendsnelle penalty in een adembenemende strafschoppenserie (2-2, 3-2 na strafschoppen).

Ondertussen had de oudste speelster van de Leeuwinnen , met 138 interlands en 20 doelpunten in twaalf jaar, haar rechterdijbeen verbonden terwijl de medici zich bezighielden met de ruwe blessures van de verlenging, een "strijdersmentaliteit" die Wiegman benadrukte. "Ik voelde me gewoon een beetje gespannen aan het einde van de wedstrijd en ik dacht: 'Ik moet vasthouden om ervoor te zorgen dat ik door kan gaan'", relativeerde Bronze tegenover verslaggevers.

De verdediger begreep het obstakel dat het dicht op elkaar staande publiek zou vormen bij een penalty shootout, maar "verwachtte" niet dat hij keepster Jennifer Falk zou treffen, met maximale druk en weinig ervaring in de oefening. "Ik had nog nooit een penalty voor Engeland genomen. Maar ik heb vertrouwen in mijn eigen kunnen en in onze keepster Hannah (Hampton, r.d.). Ik wist dat ik mijn verantwoordelijkheid moest nemen en dat Hannah zou doen wat nodig was", zei Bronze na de wedstrijd.

Na een reeks doodsbange schutters (negen van de twaalf pogingen misten) schoot de verdediger een projectiel in het hart van het doel, waarna de jonge Smilla Holmberg de laatste kans van Zweden verijdelde. "Statistisch gezien is het voor een keeper tijdens een penaltyreeks behoorlijk riskant om stil te staan in het centrum," analyseerde deze kansbeluste fan, wiens moeder, die wiskundelerares is, haar ogen op de tribune verstopte om haar eigen stress te beheersen.

Diane Bronze, een onwrikbare supporter van haar jongere zusje sinds haar jeugd in Berwick-upon-Tweed, op een steenworp afstand van Schotland, beschreef in 2020 een kind dat zo gepassioneerd was dat ze "in de keuken aan het jongleren was terwijl ze thee zette". Verlegen, slapeloos, belemmerd op school en in haar sociale contacten door een aandachtstekortstoornis en een autismespectrumstoornis die pas als volwassene werden vastgesteld, bloeide het kind meteen op in het veld, gekalmeerd door de fysieke inspanning.

"Ik weet niet of ik gepassioneerd zou zeggen, ik ben geobsedeerd. Deze hyperfocus op voetbal is het gevolg van mijn autisme", vertrouwde de kampioene in 2021 de BBC toe, waarin ze uitlegde hoeveel moeite het haar kostte om met haar teamgenoten van het nationale team te praten en ze in de ogen te kijken. De verdediger van Chelsea, die voor Liverpool, Manchester City, Lyon en Barcelona heeft gespeeld en vijf Champions Leagues en negen kampioenschappen heeft gewonnen, is duidelijk aan het afglijden naar haar beste jaren, die haar in 2020 de FIFA The Best-prijs opleverden.

Maar "zo iemand in je team hebben geeft je zoveel kracht", legde spits Alessia Russo vrijdag uit in een podcast gewijd aan de Lionesses . "Ze is zo gepassioneerd, ze doet er alles aan om te winnen. Ze is een geboren winnaar, niet alleen in het voetbal, maar in alle aspecten van het leven. Ze inspireert ons allemaal met wie ze is en wat ze doet. Ze is gewoon een legende", vatte de 26-jarige spits samen. Hannah Hampton voegde er aan toe: "Ik denk niet dat er binnenkort nog een Lucy Bronze komt."